مجله ادبی قلمچه

دسته گل‎ها ‎دسته دسته  می‎روند از یادها
گریه کن ای آسمان در مرگ طوفان‎زادها

سخت گم‎نامید اما ای شقایق سیرتان
کیسه می‎دوزند با نام شما شیادها

با شما هستم که فردا کاس? سرهایتان
خشت می‎گردد برای عافیت آبادها

غیر تکرار غریبی،هان چه معنا می‎کنید
غربت خورشید را در آخرین خردادها؛

با تمام خویش نالیدم چو ابری بی قرار
گفتم ای باران که می‎کوبی به طبل بادها

هان! بکوب اما به آن عاشق‎ترین عاشق بگو!
زنده‎ای، ای زنده‎تر از زندگی در یادها

مثل دریا ناله سر کن در شب طوفان و موج
هیچ‎چیز از ما نمی‎ماند مگر فریادها